Het is wonderlijk hoe snel het leven kan veranderen. Wie had begin dit jaar kunnen vermoeden dat de wereld gegijzeld zou worden door corona? Na die eerste periode van angst en onzekerheid (loopt Fenne extra risico omdat ze diabetes heeft? Nee, dat lijkt gelukkig mee te vallen) bevinden we ons nu in een fase waarin we gewend raken aan leven met het virus in ons midden. We wassen onze handen, zijn meer thuis en houden braaf anderhalve meter afstand.
Terwijl wij ons soepel aanpassen aan ‘het nieuwe normaal’ verloopt dat bij Fenne verre van vlekkeloos. Nog maar een paar weken geleden fietste ze elke ochtend naar haar middelbare school en elke middag weer terug naar huis. Ze had twee keer per week hockeytraining en een wedstrijd in het weekend, repeteerde op vrijdag voor de schoolmusical en sprak tussendoor af met haar vriendinnen. Vanaf half maart speelt haar leven zich opeens grotendeels binnenshuis af. Haar dagen bestaan uit hangen achter de laptop (om online lessen te volgen) en hangen achter haar mobiel (om te Facetimen met vriendinnen). En dat ene uurtje dat er inmiddels weer gehockeyd mag worden, zet qua beweging natuurlijk weinig zoden aan de dijk.
Het nieuwe normaal is voor Fenne dus een situatie die enorm afwijkt van het oude normaal. Tijdens de laatste controle wordt het resultaat van drie maanden corona opeens heel zichtbaar: van ruim 85% goede bloedsuikers daalde ze naar slechts 62% ‘time in range’. ‘Heb je een idee hoe dat komt?’ vraagt de diabetesverpleegkundige tijdens het beeldbel-consult. Ik denk meteen: geen wonder, ze beweegt veel minder. Net als andere tieners ligt ze het liefst languit op de bank. Als je zo weinig actief bent, heeft je lichaam waarschijnlijk niet voldoende aan de insuline die normaal gesproken genoeg is. Maar tot mijn verbazing hoor ik Fenne naast me zeggen: ‘Eh… misschien wat meer gesnoept?’ En ik denk: wat heb ik gemist?
Als het gaat om haar diabetes zitten wij er niet meer bovenop – pubers willen het graag zelf doen. En laten we wel wezen: ze is inmiddels 14 en kán het ook allemaal zelf. Ze weet hoe ze de koolhydraten in een maaltijd uit moet rekenen en ze heeft een ’slimme’ pomp met sensor die zelf bijstuurt wanneer haar bloedglucose te hoog of te laag dreigt te worden. Dat ze het allemaal kán, betekent echter niet dat ze het ook allemaal dóet…
Wanneer ik er later op terugkom, blijkt dat ze door de dag heen heel wat toffeetjes wegsnoept. ‘Ach mam, zo’n klein dingetje, da’s toch bijna niks?’ zegt ze. ‘Daar hoef ik echt geen extra insuline voor te geven.’ Ze was verbaasd toen we het nakeken op de verpakking: één karamelsnoepje is 5 gram koolhydraten. Dus als je er vier neemt… precies. We spreken af dat er vanaf nu voor elke toffee gebolust wordt. Extra zorgvuldig je koolhydraten tellen, ook dát hoort voor Fenne bij het nieuwe normaal.
Schrijfster Mariëlle Seegers | Even voorstellen…
Mariëlle Seegers is getrouwd met Freek en moeder van Mats (18) en Fenne (14) die sinds haar vijfde diabetes type 1 heeft. Over dat heftige eerste jaar, waarin het leven van haar gezin op z’n kop stond, schreef ze het boek ‘Suikermoeder’. In haar blog op onze website schrijft ze over de impact die diabetes heeft op haar als moeder, op het gezin en op haar relatie.